Historia Zakopanego
Historia Zakopanego sięga prawdopodobnie końca VII wieku, kiedy to pierwszy (zaginiony) przywilej osadniczy wydał podobno Stefan Batory. Oczywiście na początku była to mała miejscowość, którą zamieszkiwała niewielka grupa ludzi. W 1670 roku przywilej potwierdził król Michał Korybut Wiśniowiecki. Pierwotnie osada należała do króla, później do cesarskokrólewskiego skarbu austriackiego. Następnie, w początkach XIX wieku Zakopane wraz z częścią Tatr zostało sprzedane węgierskiej rodzinie Homolacsów. W 1873 r. przybył na pierwszy dłuższy pobyt do Zakopanego słynny lekarz z Warszawy – dr Tytus Chałubiński, który niebawem zaczął kierować pod Tatry swoich pacjentów i przyjaciół. Zdaniem Chałubińskiego a przekonanie to podzielało potem kilka pokoleń lekarzy – bodźcowy klimat Zakopanego pomagał w leczeniu gruźlicy, górnych dróg oddechowych, anemii i nerwicy. Pod koniec XIX wieku Zakopane i Dużą część Tatr Polskich kupił Władysław Zamoyski. Ograniczył wyrąb lasów i nakazał intensywne zalesianie wykarczowanych terenów, za jego sprawą przyspieszono prace nad budową kolei do Zakopanego. Pod sam koniec XIX wieku uznano oficjalnie miasto za uzdrowisko. Zaczęto budować tu sanatoria, które specjalizowały się w leczeniu gruźlicy. 18 X 1933 r. Zakopane otrzymało prawa miejskie. Podczas II wojny św. Zostało zajęte przez hitlerowców i stało się punktem przerzutowym na Węgry. W 1962 roku miasto było organizatorem Mistrzostw Świata w narciarstwie klasycznym.
